Het kan beginnen met een klein blaasje dat openbreekt, een korstje krijgt en daarna geneest, maar na enige tijd weer terugkomt.
Omdat de poezen vaak erge jeuk hebben, beginnen ze te krabben en alles wordt nog veel erger.
Hoewel meestal eosinofiel granuloom gezegd wordt, kan de ziekte verschillende vormen aannemen:
Over de oorzaak van deze ziekte is nog niet zoveel bekend, maar vermoedelijk is het een auto-immuun ziekte. Op de eerste plaats moet men erachter komen, of de poes een vlooien- of voedingsmiddelallergie heeft. Bij een allergie maakt het lichaam meer eosinofiele granulocyten aan.
Er wordt b.v. ook onderzocht of de ziekte erfelijk is, of hormonen een rol spelen, of dat er psychische redenen zijn. Maar vaak vindt men helemaal geen oorzaak (idiopatisch).
De eosinofiele granulocyten zijn een ondergroep van de witte bloedlichaampjes (leucocyten) en, zoals alle witte bloedlichaampjes, verantwoordelijk voor de immuunsysteem(afweer). De naam komt van "eosin", een kleurstof waarmee men de granulocyten in het laboratorium paars kan kleuren, zie foto. De eosinofiele granulocyten kunnen bacteriën en weefselresten fagocyteren ("opeten").
Wanneer vermoedt wordt dat het om een eosinofiel granuloom gaat, is het dus zinvol om het bloed te onderzoeken. Zekerheid biedt echter alleen een huidbiopsie (hierbij wordt een klein stukje uit de huid verwijderd voor nader onderzoek).
Wanneer vermoedt wordt dat het om een eosinofiel granuloom gaat, is het dus zinvol om het bloed te onderzoeken. Zekerheid biedt echter alleen een huidbiopsie (hierbij wordt een klein stukje uit de huid verwijderd voor nader onderzoek). De reguliere geneeskunde behandelt met antibiotica (als de zweren etteren), of andere medicijnen om de allergische reactie te onderdrukken. Het geven van essentiële vetzuren en/of de omschakeling op rauwe voeding kan ook helpen. U moet bij deze poezen voorzichtig zijn met vlooienmiddelen die in de nek gedruppeld worden. Dit kan een heftige reactie veroorzaken (vreselijke jeuk).